Biliyorum gelmeyeceksin dönüşü yok gidişinin
Ümitlerim kırık bir yanım eksik
Gidişin çok koydu bana
O eski halimden eser yok
Belki bir sokak lambasının altında
Ya da bir köşe başında kıvrılmış
Üstüm başım perişan
Gömleğimin cebinde itinayla sakladığım resmin
Birde sana yazdığım son mektubum
Okurken gözlerin dolacak ağlayacaksın

Kim bilir
Bazı harfler okunmayacak belkide
En can alıcı yerinde kelimeler silinecek
Bitmemiş cümleler kalacak geriye
Suçlayacaksın belkide alev saçan gözlerinle
Neden bunları yüzüme söylemedin diyeceksin

Oysa
İçimde ne fırtınalar koptuğunu sen nerden bileceksin
Kaç kere düşündüm yırtıp atmayı
Hatta yakmak bile geçti aklımdan
Ama çözüm değildi
İçinde beni sevebileceğin seni etkileyecek
Kelimeler olabilir diye düşündüm
İçinin ürperdiğini yüzünün hüzünlendiğini
O konuşurken bülbül gibi şakıyan
Şimdi yerinde çakılı kalıp
Suskunlaşan iki göz görür gibiyim
Kalbinin nasıl attığını hissediyorum

Keşke yüzüne bakıp da söyleyebilseydim
İşte sırf bu yüzden yazıyorum
Seni beni herşeyi
Sanki kağıdı katlamıyor sana sarılıyorum
Her satırında okşarcasına seni
Hala benim için
Ne ifade ettiğini bilmiyor musun

Bırak umutlar kalsın koynumda ağlamaklı
Yalnızlıklara akmasını da bilirim
İçimdeki gelgitler artar tam gece yarısı
Bedenim alışamadı ayrılık nöbetlerine
Sen gidersen
Yaşam durur hayat biter
Umutlarım ertelenir sonbahar olursun düşlerimde ...





Refik
23 . 01. 2017
İstanbul