Bak;
Bir günü daha tükettik ömürden.
Bir gün daha yaralandık gönülden.
Uzak durduk,
Ayrı kaldık,
Yaşadık sandık ama sadece yaşlandık.
Gurur yaptık,
İnat ettik,
Kazandık sandık ama kaybettik.
Bir günü daha birlikte heba ettik.
Sen ayrı,
Ben ayrı.
Kim bilir kaçıncı mevsimi tükettik.
Kim bilir neleri yaşamak varken,
Biz uzaktan seyrettik.
Meraktayım sevgili;
Acaba kaç defa elimiz telefona gitti,
Ardından vazgeçtik.
Kaç kez ayaklarımız kapıya dayandı,
Çalamadan geri gittik.
Bak;
Bir günü daha ayrı geçirdik.
Bilmem ki;
Bu başımıza gelen kader mi?
Bilmem ki bir anlık öfke,
Bunca acıya değer mi?
Tamam belki seni incitmemeliydim.
Belki üstüne bu kadar gelmemeliydim.
Ama sen de gözümün içine baka baka,
Başkasını sevdiğini söylememeliydin.
Peki ya şimdi sevgili;
Bunca zaman sonra;
Hala aynı şeyi mi söylersin.
Hala mı ben masumum dersin.
Hiç mi bakıp gerçeği görmezsin,
Hiç mi;
Bu aşka yazık ettiğini düşünmezsin.
Oysa kaç defa geldim sana,
Kaç defa haklıyken af diledim,
Masumken suçluyum dedim,
Düşünsene alttan alan sürekli bendim.
Ama bu kez,
Bu kez ben sana gelemezdim.
Çünkü sen;
Beni değil başkasını seçtin.
Hiç merhamet etmeden,
Bir an bile düşünmeden gitmemi istedin,
Elinin tersiyle kapıyı gösterdin.
Artık bu gurur değil onur meselesi.
Gayrı sana gelmek,
Onursuzluğun en zirvesi.
Hem gelsem ne diyeceğim ki.
Başkasına ait bir kalbi,
Senden nasıl dileyeceğim.
Ah be gönlümün sahibi,
Ah be yaşamamın sebebi.
Benim gücüm buraya kadar.
Bundan sonrası gerçekten kader.
Bekleyip görmek gerek,
Kaderi yazan bu ayrılığa ne der.

Celal BAHAR