Yılardır, okuyoruz, dinliyoruz, gözlemliyoruz ve yaşıyoruz…
Hani barış idi, ilkemiz, inancımız,
Huzurun bekçisi, teminatı idi andımız?
Ve pire için yorgan yakılmayacaktı evrende,
Karınca bile emin basacaktı ayağını toprağa değil mi?...

Bir masum bile olsa, batırılmayacaktı gemi,
Siyah set olmayacaktı yüreğimizde
Bir insanın canına kıymak, alemi öldürmeye denkti.

Hürriyet, özgürlük, adalet, ortak mirasımızdı nesillere
Komşu açken, mideye giden kuru ekmek haramdı hani?

Komşu komşuya, kardeş kardeşe, kırk yıllık dostlar,
Birbirlerine düşman, endişeyle bakıyorlar,
Hangi ince ruhla, hangi hassasiyetle, hangi çekinceyle,
Ve hangi gerekçeyle!!!!…
Bunun cevabı olamaz biliyorum.
Kurt bulanık havayı sever, ister yerli olsun ister yabancı

“dayatma yok, dayanışma var” dı yasamız.
Kovaladıkça kaçan idealin, kime ne faydası var ki söyle?
Ham hayal ile gelme bana artık, her kim isen
“söyleme yap, tarif etme göster” diyor artık hislerim

Boş inançla gelme bana artık, ey slogan!
Öldürmeye bileme; dilini, dişini, dirilişini
Hem niye öldüreceksin ki insanı,
Kıyameti görebilirsek, hepimiz ölmeyecek miyiz sanki?

Barış namlunun ucunda mı sunulur?
İnsanın gönlüne, cebinden mi girilir?
Alın teri, gözyaşına, gözyaşı, kana bulaşmamalıydı?
Tabutuna afiş astık, reklam aldık insanın

Maşa, kılıf, sopa ile gelenle,
Nasıl hemhal, hemcins olabilirim ki ben?
Senin keyif çorbanın sosu,
başka canın kanıyla mı
Süslenmeliydi ey savaş!..

Gerçek vicdanı soruyorsunuz değil mi?
Beynimizde uyutulan hücrelerde hapis yatıyor o
Marş motoruna basmak da bize kalmış.

Yapay dostlar, gereksiz düşmanlar yarattık yazık!!...
Birbirimizi yiyor ama hazmedemiyoruz,
Ve doyamıyoruz artık….
Toprak doyursun!

Samsun, 10.01.2017
Ali Rıza MALKOÇ
www.arm.web.tr
#armozdeyis