o zeytin karası gözlerinden alamıyorum kendimi
anlat onu deseler nasıl anlatırım seni
sığmazsın kelimelere yaşamak gerek
ismini her anışımda titretiyorsun bedenimi

boynumda hissettiğim
bir meltem esintisidir nefesin
ilk tuttuğumda sadece ellerin değil
titriyordu bir ürkek ceylan gibi bedenin
habercisiydi sanki
kelebek özgürlünde kaçışının ve gittin
geri dönmeyecek gibi bir daha
baka kaldım ardından
seyrettim rüzgarda savrulan saçlarını
diyemedim gitme kal
büyülenmiş gibiydim
sustum daldım hülyalara
sen ve yaşananlar kalbimde yara
bassam da tuz dinmiyor kanıyor

bu aşk iflah etmez öldürür beni
yaşayan bir ölüden ne farkım kaldı ki
sana ait yüreğim kanıyor
ne hayaller kurardık gerçekleşmese bile
yeminler etmiştik hiç ayrılmayacağız diye
hani ölüm bile bir başlangıçtı bizim için
söyle bir bedende iki can olamadık niye.





Refik
07.01.2017
İstanbul