Oluyormuş...
İyi ya da kötü, az ya da çok,
Sensiz de oluyormuş.
Hayat işte,
Öyle ya da böyle yaşanıyormuş.
Hiç kimse ne ayrılıktan,
Ne de hasretten ölmüyormuş.
Zaman bu,
Hızlı ya da yavaş,
Bir şekilde geçiyormuş.
Zaten bu yüzdendir,
Kimsenin kimsenin halini bilmemesi.
Bu yüzdendir dışının başka,
İçinin başka görünmesi.
Bu yüzdendir sen yok desen de,
Gidenin bittiğini kabullenmesi...
Oluyormuş,
Sensiz de, bensiz de,
Hayat bir şekilde akıyormuş.
Dünya denen yer küre,
Her şeye rağmen dönüyormuş.
Bak, yepyeni canlar doğuyor.
Bak sevgililer el ele dolanıyor.
Sarılanlar, birbirini koklayanlar,
Nasıl da güzel murad alıyor.
Dünya bir senden,
Bir de benden ibaret değil ki,
Bunca insan hayatını yaşıyor.
Yarınlarına bakıyor.
Oluyor biliyorum...
İnsan bir şekilde hayatta kalıyor.
Tek yapman gereken,
O senden vazgeçince,
Sen de senden geçeceksin.
Yüreğin ne kadar yansa da,
Yüz çevirecek,
Onu dinlemeyeceksin.
Acısını hissetmeyecek,
Haklısın demeyeceksin.
Ruhun içinde ölse de,
Sen taşıdığın bedeni sürüyeceksin.
Gün gelecek,
Gerekirse yalandan güleceksin.
Gerekirse yalan söyleyeceksin.
İyiyim diyeceksin mesela iyi olmasan da.
Mutluyum diyeceksin için kan ağlasa da.
Oluyormuş çünkü...
Zaman seni eksilte eksilte de olsa,
Nefesini tükete tükete de olsa,
Geçiyormuş.
O halde başka çaresi yok gönlüm.
Toprak seni çağırana kadar,
Vuslat mahşerde yaşanana kadar,
Tüm bedenin ölene,
Cansız ruhun kalana kadar,
Susacaksın.
Cehennemi kıskandıran ateşin,
Seni kavurana kadar,
Ses etmeyeceksin.
Çünkü feryat ettikçe,
Kendi ateşin harlanacak.
Çünkü figan ettikçe,
Kendi yüreğin dağlanacak.
Çünkü isyana düştükçe,
Mahşerdeki vuslatta hayal olacak.
Susacaksın gönlüm,
Başka çaresi yok.
Bil ki o zalimin,
Artık sana dönesi yok...

Celal BAHAR