İkimiz yalancı bir baharın,
Vakitsiz açan çiçekleriydik.
Doğan güneşe aldanıp,
Kış günü meyve verdik.
Oysa zaman;
Bizim zamanımız değildi.
Biz bunu nereden bilecektik.

Öyle büyüktü ki sevdamız,
Koca bir dünyaya sığamadık.
Öyle açıktı ki sol yanımız,
Nereye saklandıysak kaçamadık,
Hep göze battık.
Dile düştük,
Nazara geldik.
İmrenildik,
Haset edildik.
Suç ne sende ne de bendeydi.
Yaşadığımız devirdeydi.
Zaman böylesi aşk için,
Uygun zaman değildi.
Arsızlığın ar sayıldığı dünyada,
Aşkımızı söylemeyecektik.

Öyle ayrıydı ki yollarımız,
Yaklaştıkça uzaklaştık.
Biz bize koştuğumuzu sanırken,
Hep başkalarıyla karşılaştık.
Ne zaman yüz yüze gelsek,
Bu kez de biz başkalaştık.
Ateş isek su,
Su isek ateş olduk.
Birlikte kök salmak varken,
Ayrı ayrı yerlere savrulduk.

Tamam sevdik ama,
Kendi sevgimizden korktuk.
Kim bilir belki de çocuktuk.
Öyle ya;
Bu zamanda kolay değildi,
Aşka sahip çıkmak.
Kolay değildi,
Tüm tabuları yıkmak.
Günü birlik aşklar dururken,
Ömürlük aşka yol almak.

Ardımda değil de eğer,
Yanımda kalsaydın,
İsmini unutup,
Bir Leyla,
Bir Şirin,
Bir Aslı olsaydın,
Bin Mecnun’dum sana canını veren,
Bin Ferhat’tım uğruna dağları delen,
Bin Kerem’dim sen diye ateşe düşen,
Ama ben eski kafalı,
Sense zamanın adamı.
Olmadı...
Daha toydun,
Bu aşkı aklın almadı.
Ve ben yorgundum,
Yüreğimde sabır kalmadı.

Celal BAHAR