Yıllar evvel Adıyaman’ın Kahta ilcesi
Eskitaş köyünde bir ana oğul vardı
Çocuğun adı Hasan okul birinci sı
Pırıl pırıl gencecik bir çocuktu Hasan
Ana ise otuz yaşlarında en verimli çağında
Güzel mı güzel dünyalar güzeli

Hasan evinin kapısında oyun oynuyordu
Birden gök karardı şimşekler çaktı
Yer yerinde oynadı gök yarıldı sanki
Duvarlar yıkıldı ağaçlar devrildi
Bir çığlık bir feryat Hasanım Hasanım diye
İmdat sesleri ta nemrut’ta duyuldu

Nisan yağmurun seline kapıldı Hasan
Feryat figan nafile tüm çırpınışlar
Hırçın ve asi dalgaların kucağında Hasan
Baba oğlum Hasan’ım feryat ediyor
Ana evladım yavrum diyor köylü anladı
Hasan Hırçın ve asi dalgaların kucağında artık

Oy fırat oy fırat fırat zalimsin hainsin fırat
Zalimlerden de zalimsin fırat
Adın silinsin fırat ocağın yıkılsın fırat
Ne yürekler yaktın ne ocaklar söndürdün
Vallahi de billahi de vermem bir dana
Sana sevdiklerimi vermem fırat vermem
Susuzlukta ölsem de içmem suyundan fırat içmem

Ana Hasan’ım Hasan’ım diye gözü kara atladı
Hırçın dalgaların üstüne Hasanı kurtarmak için
Tuttu Hasanı sımsıkı sarıldı vermem vermem Hasanı mı diye
Dalgalarla buğuş tu ama sonunda yenik düştü
Dalgaların kucağında ana oğul el elle kaybullup gittiler
O gündür bu gündür kimse rastlamadı ne ölüsüne nede dirisine




Bu şiir yetmişlı yıllarında
Yaşanmış gerçek bir hikaye
Bir ailenin yok oluşu
Ve hazin sonu
Bir ana evladı için yapamayacağı
Hiç bir şey yoktur