Ki ben ölemedim mevsim yine gözlerin
Gözlerin, gidişin resmi yani sonbahar,
Oysa...
Oysa ne çok severdim çocuk telaşlı gözlerinde gecelerce büyümeyi
Ne çok severdim uçurtmalar uçurmayı özgürlük kokarken avuçlarında
Avuçların yüreğimin oyun bahçesi, ne çok severdim kokunda nefes almayı,
Sen diye diye ninniler eşliğinde gök bildiğim yüzünde.
Gök yüzü olmayı...

Sen şimdi yine çok gör bana
Yine çok gör, koşmayı teninin sıcaklığında
Dudaklarında yudumlamayı hayatı,
Ve sonra...
Yani bir aralık günü gecesinin herhangi bir vaktinde
Her hangi bir anında tutunurken sevdaya parmak uçlarım
Yine ve yeniden kırılırken aynaları retinasının gözlerimin
Sen yine çok gör bana sende çocuk olmayı...

Yeniden yürütülebilen filmler gibi
Biz de hep yeniden başlasak, sona gelmeden
Hep yeniden...

Sonra hiç bir serçe ağlamaz eşinin başucunda son nefesinde
olmazsan,
Ve bilindik şairler vazgeçer sevmeyi martıları
En çok İstanbul eski İstanbul olmaz örneğin
Ben eski ben olmam,
Sen sevdiğim kadın; hiç olmazsın
Ben olmasam...


Sonra şiirler olmaz
Kalemlerin bir anlamı olmaz vesselam,
Ve kelimeler işlevini kaybeder
Kör dilsiz kalır yüreğimin abecesi
Ve aslında amaçsız kalır sen olmazsan tüm alfabem...

Duy ey ey en ulaşılmazım
Nazenin sözlerinden bir bukle yolla
Şöyle ç’ay kokusunda
Bahar kokan parmaklarından
Bir cümle yaz bana
Sana söz iki elim kanda olsa geleceğim
Sen yeter ki ’’Gel’’de...