Kuyu başında bekliyor
Tıpkı bir çocuk
Yıllarını indirmiş
Kovalar dolusu
Nemli rutubetli ve de
Karanlık kuyuya
Şimdi çıkarma vakti
Teker teker
Önce çocukluğunu
Çekiyor sabırsızca
İçinde özlemleri
Korkuları ve yanlızlıkları
Ne varsa indirmiş
Bir tane bile bırakmamış
Sessiz çığlıklarını
Yoktan varoluşlarını
Heyecanlarını
Yarınlarını
Büyüyor gözleri
Nasıl da kapatmış
Kuyunun kapağını
Kimse açamasın diye
Ağır bir taş bile bırakmış
Serçe hafifliğinde aslında
Yaklaşırken kova yukarı
Keskin bir bıçak sırtı
Sessizliği çıkıyor en derinden
Sesiyle buluşuyor şiir oluyor
Çok ta tecrübeli değil aslında
Çığlıkları dışarıda olsun istiyor
Maviye değsin artık
Kuyu dibindekiler
Yüzünü bulutlara sürsün
Yağmur olsun yağsın
Güçlü bir sesin gölgesinde
Güneşe toprak atmasın istiyor
Zamansız yok oluşların yaşandığı
Zamansız yıllarda.....