Uçuşan bembeyaz kar taneleri
Elimden tutup,
Düşlerimdeki masal diyarına
Götürürmüsünüz beni…

Gözlerimi kapatsam ağır ağır,
Gülümsesem bir bebeğin
Uykusunda gülümsemesi gibi…

“Onlar melekleri görüyor rüyalarında”
Derdi annem.
Ben de melek kanatlarımı takıp,
Uçsam çocukluğumun rüyalarındaki
Gibi…

Yolum düşse düşlerimin masal diyarına.
Görsem ömrüm boyu hayal ettiğim,
Tadına doyamadığım masal kahramanlarını.
Tanısam el değmemiş bozulmamış güzellikleri...

Seyre dalsam “insan” denen en üstün varlığın
Yaratan’dan yansıyan nurunu.
Gölgesi düşse yüzüme.
Aydınlansa bütün kainat...

Çocuk şarkıları söylesem,
Gezinsem kıpır kıpır,
Annemin eli dolaşsa üzerimde,
Okşasa beni usulca...

Mutluluğu, huzuru, güveni bulsam yeniden,
Sımsıcak anne karnında.
Beklesem sabırsızlıkla dokuz ay on günü…

Yalanın,zalimliğin, acımasızlık ve sahtekarlıkların
Olmadığı,
Koskoca insanların aynı anda birçok insana
Aynı sözleri vermediği,
İnsanların karşısına çıkmaya utanmadığ,ı
Tertemiz insanların umutlarını sevgilerini çalarken,
Kalp yerine, mermer taşıyanların bulunmadığı,
“En aptal insan karşısındakini aptal yerine koyandır”
Sözünü bilmeyen şarlatanların ortalıkta görünmediği...

VE
“Bütün cihanı araştırdım, güzel ahlaktan daha üstün
Bir liyakat bulamadım.”
Diyebilenlerin masal diyarına gözlerimi açmayı…