İçimizde volkan kaynar Ağustosda biz üşürdük,
Geceleri buz tutardı güllerin tomurcukları.
Yüz gülerken yanaklardan göz yaşları çok düşürdük,
Pencereden seyrederdik gökyüzünde boncukları.
Adımız bu işte bizim! Yetim hane çocukları.

Geç git sende hatır sorma, kederimiz çoktur bizim,
Hak’tan başka hiç kimseden umudumuz yoktur bizim,
Göz yaşıyla doyarız biz aç karnımız toktur bizim,
Pencereden seyrederdik, gökyüzünde boncukları.
Adımız bu işte bizim! Yetim hane çocukları.

Sabah akşam yatıp kalkıp birer birer saydılar hep,
Yetim deyip vurup vurup,baştan başa soydular hep,
Sevmek ile sevilmeye, bizi mahrum koydular hep,
Pencereden seyrederdik, gökyüzünde boncukları.
Adımız bu işte bizim! Yetim hane çocukları.

Sivri burun ıskarpine ayagında kelik derler,
Ateş gibi yansak bile, buz gibidir çelik derler,
Yüreğimiz zengin amma cebi yırtık delik derler,
Pencereden seyrederdik gökyüzünde boncukları.
Adımız bu işte bizim! Yetim hane çocukları.

Ayaklarım çok yoruldu, hayırı yok canımıza,
Utanırlar garib derler, gelen olmaz yanımıza,
Bir kaç bülbül, bir kaç baykuş konar bizim hanımıza,
Pencereden seyrederdik gökyüzünde boncukları.
Adımız bu işte bizim! Yetim hane çocukları.

Kader dedik şükrettik hep ağlasakta dövünsekte,
Bir yanımız eksik bizim hava atıp övünsekte,
Ana baba varmış gibi oynasakta sevinsekte,
Pencereden seyrederdik gökyüzünde boncukları.
Adımız bu işte bizim! Yetim hane çocukları.

Bir kaç yatak eski püslü gel birini seç dediler,
Aslan sütü dağdan gelme al sen bunu iç dediler,
Biraz sohbet biraz neşe sonra bana piç dediler,
Pencereden seyrederdik gökyüzünde boncukları.
Adımız bu işte bizim! Yetim hane çocukları.

Ey gardaşım arada bul, ana baba uzaklarda,
Kurtarsınlar çocukları boğuluyor bataklarda,
Umutlarını bağlamış kız yalıda yataklarda,
Pençereden seyrederdik gökyüzünde boncukları.
Adımız bu işte bizim! Yetim hane çocukları.

HARUN YILDIRIM