Sen seninle olduğum her an
"Aşkım!" sözü gelince dilimin ucuna
Son anda durmak nedir bilemezsin

Sen, gidişinden sonra
Dinlediğim her hüzünlü şarkıda
Seni hatırlamak nedir bilemezsin

Mesela sokakta elimi tuttuğunda
Sırf elini tutan olduğum için
Ne kadar mutlu olduğumu bilemezsin

Bilemezsin bana kızdığın her anı
İçten içe hissettiğimi
Ve bilemezsin en ufak tavrında bile
Nasıl suçlu hissettiğimi

Sen, kapıdan içeri her girdiğinde
Bilemezsin turuncu bir baharın girdiğini de
Ve nasıl sürdüğünü ümitsizliğimi dışarı

Sen her ne kadar başımı okşamasan da
(Çünkü işte sevmezdin saçlarımı okşamayı)
Arada bir -o da karanlıkta- gözlerine baktığımda
Şefkat gördüğümü de bilemezsin

Bilmezsin nasıl korktuğumu
Yanında neden korktuğumu
O zamanlar ben de bilememiştim gerçi

Bilmezdin aşık olduğunda bir kadının
Neden güzel gözükmek istediğini de
He bir de senden sonra daha iyi bir insan olduğumu

Sözlerinle nasıl yüreğimi dağladığını bilirdin ama
Kendini sevilmeye layık bulmadığını
Sen söylerdin
Bağlamak istemediğini de.
Zaten bana hiç yalan da söylemedin fikrince

Şimdi bunları bilsen kaç yazar?
İnsanın ayağına prangaları
Sevmek ya da sevilmek değil, korkuları takar.