Nereden bilirdim ki,
Bu aşkın sonunun ayrılık olacağını.
Nasıl inanırdım ki,
Gün gelip seni ellerin alacağını,
Yar diye saracağını,
Sensiz kalacağımı...
Dile kolay.
Gözümü ilk sende açtım.
Yar diye seni bildim,
Tek seni sevdim...
Hiç kafa yormadım ki,
Senden öncesinde kimdim.
Belki de sadece bir hiçtim.
Biliyorsun işte,
Ben yalnız sende hayat buldum,
Biliyorsun işte,
Sen benim tek şiirimdin,
Ve sadece seni yazınca şairdim.
Bir anlamda,
Senin sayende adamdım...
Hatırlasana,
Gören nasıl da yakıştırırdı bizi birbirimize.
Gıpta ederdi herkes, bu büyük sevgimize.
Kimin aklına gelirdi ki,
Gün gelip el olacağız.
Kim derdi ki,
Bir gün ayrılacağız.
Sen bir yerde,
Ben başka bir yerde kalacağız.
Anlamadım ki,
Yani sen şimdi,
Daha büyük bir sevda mı buldun.
Oysa;
Sevdanın böylesini hiç görmedim diyordun.
Aşkımın büyüklüğünden sen bile korkuyordun.
Söyle,
Yoksa yalan mı söylüyordun.
Bunca zaman benimle oynuyor muydun.
Bunu da mı bana yapıyordun.
Gözümün içine baka baka,
Alay mı ediyordun.
Ama ne kaybettim ki seni severek.
Ya da sen ne kazandın ki,
Böyle çekip giderek, beni kaybederek.
Tamam belki yetmedim yetemedim sana.
Ama elimden gelen bu kadardı anlasana.
Aşkı ispat için yol vardı da,
Gitmedim mi.
Aramızda sen dışında engel vardı da,
Aşmadım mı.
Seni inciteceğini bile bile,
Sana nasıl yaklaşırdım.
Uzaklaş diyordun ama,
Hem senden uzaklaşıp,
Hem sana nasıl ulaşırdım.
Kaçan kovalanır derlerdi de,
Böyle severken nasıl kaçardım...
Yazık ettin sevgimize,
İnan,
Bir daha düşemeyiz böyle dengimize.
Lakin bilesin ki yine de,
Sana mutlulukların en güzelini dilerim.
Ömür dediğin kaç gün,
Zararı yok kalanında ben sabrederim.
Sonrasında da zaten göçüp giderim.

Celal BAHAR