Birgün daha başladı.
Sessizdi .
Sadece kuş ve rüzgar sesi vardı.
Güzeldi ama sessizlik korkutuyordu.
İnsan tam düşüneceği bir andı.
Camı acıp baktığımda,
Ağaçlar yeşermiş,
Çicekler açmış.
İlkbaharın hoş günleriydi.
Sarmaşıklar sarmıştı dört bir yanı,
Hoş görüntüleriyle .
İnsanın içini okşuyor.
İnsanın içini rahatlatıyordu.
Kim bilir insanlar ne yapıyordu.
Neler düşünüyordu.
Bu güzel bi günde gezen dolaşan varmıydı acaba?
Peki mutsuz olan var mıydı?
Mutluluktan ucan,
İşiyle uğraşan,
Uyuyan var mıydı ?
Güzel günün sessizliğinde,
Acaba en iyisi yatıp uyumak mıydı?
Yoksa düşünüp karar vermek miydi?
Hayata yenilikle getirebilmek miydi?
Neydi bu güzel günün sessizliği.
Yoksa tek amac yalnız kalmak mıydı ?
Yalnızlığı yaşamayı öğrenmekti.
Sessizliğin yalnızlığıydı tek anlamı buydu.