Köyümün geceleri ıssız.
Çocukları öksüz.
Ayaklar yalın ayak.
Bedeni yarı çıplak.
Seslerine
Ses vermiyor. kimseler.
Kulakları sağır,
Gözleri kör
Duyguları taş kesilmiş
Görmüyor
Duymuyor.
Hissetmiyorlar.
Geceler isyan etmiş gündüze.
Gün aydınlanmıyor burada.

Tek katlı
Aralıklı kerpiç evlerin,
Duvarları yıkık dökük.
Bacalarından duman tütüyor.
Köpekler havlıyor.
Kurtlar uluyor kapıların önünde.

Geceler üryan
Saklamıyor yalnızlığını
Karlar yağmış .tepelerine
Sis çökmüş dağların eteklerine.
Yollar izler silinmiş.
Kaybetmiş yolunu gidenler.
Gök yüzü Gri renkte
Ne güneş sarı
Ne gök mavi.
Nede umutlar yeşil.
Karanlığa gömülmüş ,umutlar
Annelerin
Yüzlerindeki çizgiler derin.
Göz yaşları aşındırmış.
Akarsu yatağı gibi.
Gün geçtikçe ,derinleşen.
Her bir çizgide acılar yatar.
En çaresizinden.
SELMA MERİÇ