Bilemiyorum artık sevebilir miyim
Bedenim çok yorgun düşmüş
Karanlığın yıkık virane duvarı gibiyim
İsyanda yazılmaz hasrette artık bana
Bilemiyorum artık yaşayabilir miyim
Uzakları oynuyor her şey sanki
Beni tutsak edecek bir zindan bile bulamıyorum
Tüm doğrularım eksiksiz tüm yanlışlara çarpıyor
Prangasız prangalı bir esiri oynuyorum
Beton duvarlara sarılmış olmasam da
Dışarı da olduğumu hissedemiyorum
Gül kokusu sürgün edilmiş sanki buralardan
Tek bir toprağın kokusunu alıyorum
Toprak mı çağırıyor ne
Şair halim bir ilham arıyor yaşamaya dair
Tek bir kıvılcımla hayata dönebilirim sanki
Ama yok tüm ilhamlar sürgün edilmiş buralardan
Bilemiyorum artık şiir yazabilir miyim
Varlığım yoklukla solmuş gitmiş
Yediveren güllerin öyküsünü anımsar gibiyim
Ama özüm kalabalık sözlere çarpıyor
En kayıp halimi oynuyor en yitik halim
Yeryüzünün halini sormaya korkuyorum
Zulmün bileğini artık bükemem her halde
Gökyüzümde bana saklı bir mavilik bulamıyorum
Yorgunum yaşamaya takatim bile yok o kadar çaresizim
Ve ölmeye olan açlığım doğuyor acılar içinde