Dedelerimizin yurt tuttuğu topraklara bir akşam üstü
kırk deveden oluşan bir kervan, mola vermek için çöker.
Kervan Aydın-Denizli üzerinden gelmiştir.O yörenin ürünleri le yüklü olup,
dedem sorar:
-Nereden gelirsiniz ağalar?
-Aydın’dan, bir gece kalıp sabaha yolcuyuz
Adalya’ya (Antalya) gideceğiz ,yarın sabah yola devam edeceğiz...

Hoş beşten sonra,dedemin gözü gelen kervandaki yiğit delikanlıyı tutmuştur.

-Ağa, bizde bir laf vardır;’’Oğluna gelin arayacağına,kızına koca ara ! Oğlanı gözüm tuttu,
Benim bir kızım var,şu oğlanı ver!’’
-İyi de biz uzaktan geliyoruz,buralarda toprağımız yok,nasıl olacak bu iş?
- Orası kolay!
der dedem, ve onsekiz sarı lira verilerek yurt tutulacak yeni arazi alınır ve
yeni bir ocak tütmeye başlar...

Bu öyküyü dayım babasından,dedem de büyük dedemden anlattığı biçimiyle aktarmış olup,develerin büyüklerine ve dişilerine Maya adı verilir...

O an öyküyü duyunca ben de aldım sazımı elime ve bir uzun hava çalıp söyledim gecede ay ve efil efil salınırken serviler;dedemin toprağında...

Bu sözlerin nasıl ortaya döküldüğünü gördünüz.Bu yurt nasıl yurt oldu,bizler nereden nereye gideriz,kervanın yolculuğundan kısa bir kesitti bu sadece...

Dedelerim saz çalıp türkü söylerler,keman çalarlar,hatta bir kez yöresel beş kişilik
bir ekip ile rahmetli İsmet inönü’nün huzuruna milli oyuncular ve saz ekibi olarak çıkmışlar.Dedeme’’’ Sen kal burada,arada sırada bize bağlama çal , sana burada bir de ev alalım maaş da bağlarız ’’ demişse de dedem kabul etmemiş.. İşte böyle...(Kaynak kişiler Yaşar Nişancı -Hüseyin Nişancı -Şaban Aktaş )