Yaşadık hep onun bunun için
Kendi evimiz hapishane
Dışarısıda,
Kafamızın içinde; hep elalem ne der?
Yaptığımız
Yapacağımız herşeyde

Yediğimiz yemekte
Giydiğimiz elbisede
Çektiğimiz acıda
Hep el vardı

El alem ne der?
Yalnız değiliz
Yanlız olsak da;
Nötrdamın kamburu gibi,
Sırtımızda hep el var

Ne der el alem diye diye
Ölçümüz hep elalem oldu
Kendimiz olamadık bir türlü
Düşününce herkese uygun olsak diye,
Düşünüyorduk
Bütün millet birilerine şirin görünmek için,
Yeter artık birileri çıksın acıda olsa, gerçekleri göstersin

Biz kimiz, neyiz? Desin!
Niçin yaşıyoruz
Neden acılarımızı elalem taşımıyor?
Peki ya biz neden el alem için yaşıyoruz?

Hani öyle değil, böyle desek;
Bir sen mi kaldın doğrucu?
El ne yapıyorsa sen de öyle yap
Görmezlikten gel
Bir kulağından girsin, diğerinden çıksın
Diye diye
Kendimiz olamadık bir türlü

Bad Hersfeld, 22.8.1998

Zeynep Şekerci