Her bahar çiçekler açardım yine
Son günler aleme darıldı gönül
Ay gibi ışıklar saçardım yine
Ah deyip ikiye yarıldı gönül

Şu ağız payımdan çıksa bir nota
Düşlere vuruyor kalpteki çıta
Şüheda bahtında bitmez ki hata
Yar diye hüsrana sarıldı gönül

Aşkımın adını yazsam her yere
Çeşmi giryan gözü meçhul bir dere
Zemheri vuslatı yıksa bin kere
Ayakta durmaya kuruldu gönül

Sevmektir özümüz razıyız çoktan
Dertlere dermanı veren O Haktan
Bizleri var eder sıfırdan yoktan
Diyerek huzura karıldı gönül

Sevene pervane yâre tül idik
Aşkı nida eden şen bülbül idik
Ateşin içinde nihan gül idik
Aheste aheste kırıldı gönül

Diyeceğim şudur faniymiş dünya
Ruhları süsleyen bin türlü boya
Sormadan düşüyor başlara kaya
Kum gibi yerlere serildi gönül

Gelen de giden de cihana sayrı
Muhakak her biri yarinden ayrı
Aşmaz karlı dağı çıkamaz gayrı
İzini sürmekten yoruldu gönül



Ayse Kavak