Gidişinin üzerinden hayli zaman geçti.
Geçti geçmesine lâkin hiç azalmayan ve...
gittikçe artan kokun var halâ üzerimde.
Ne zaman yalnız bir köşede seni düşlesem, vallahi…
çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyor ve tir tir titriyorum.

Ellerim üşüyor ellerim. Ellerin nerde?
Çok mu uzaklardasın söyle nerdesin anne?

Biliyor musun?

Fayda sağlamayacağını bile bile keşkelere sarılıyorum.
Hani… keşke yaşasaydın, hani… keşke gitmeseydin,
hani… keşke bizi sensiz, sevgisiz bırakmasaydın diyorum.
Keşke ben hep çocuk kalsaydım da sende yavrum deyip
sarsaydın şu sen kokan bedenimi ah… keşke!

Hangi vakit çekilir aradaki bu perde?
Çok mu uzaklardasın söyle nerdesin anne?

Zamanla kapanır sanırdım kanayan tüm yaraları.
Anladım ki yanılmışım. Kapanmayan yaralarda varmış.
Evet… Sen varmışsın, ben varmışım, biz… varmışız.
Her dem daha da derinden kanayan.

Sevgi ve dua ile anılan sen varmışsın sen.
Hasretle kucaklıyor, saygıyla öpüyorum
o secde aydınlığındaki nurlu ellerinden…

-Ki… ellerin şifa idi şu bendeki tüm derde.
Çok mu uzaklardasın söyle nerdesin anne?