DERE PINAR’A HASRET

Güngörmez oturmuş Dere Pınar’a;
Boynunu bir garip büker yavaştan.
Aşk hançeri açmış gönlünde yara
Gözyaşın oluktan döker yavaştan.

Mali hülya kurmuş yaklaşmış aya,
Beleşten görmüştür güzel bir rüyâ,
Yedi sekiz saray yaptırmış köye
Kargalar ötünce yıkar yavaştan.

Yıldızlar göz kırpar örtükçe gece,
Pınarın taşında yansır bir hece,
Yetişmez hayaller bir uçtan uca
Gam kasavet efkâr çöker yavaştan.

Pınarın dibinde bir ulu kavak,
Mazluma – yoksula yazın dayanak,
Çok sıcak olursa ağustos kurak
İlk bahar gelince akar yavaştan.

Dere Pınar, garip yanında kuyu,
Sereni yıkılmış – çekilmiş suyu,
İnsandan küçüktür çeşmenin boyu
Avdal Tepesi’ne bakar yavaştan.

Çocukken toplandık Ressam Halil’le,
Yapmıştık çamurdan heykeli elle,
Kaç yıldır görmedim anlattım dille
Bu gönül hasreti çeker yavaştan.

Halil GÜLEL
Düsseldorf / 20.10.2016
(Güngörmez’in Günlüğünden Naneler)