Ay’ı görmek istemeyecek bundan sonra çocuklar.
Ne Irak da, ne Filistin’de, ne de Afganistan’da...
Masal anlatmayacak dedeleri, nineleri,
Uzun kış gecelerinde, yürekleri ellerinde.
Gerçekler göründü gözlerine,
Çöküverdi, incecik dal gibi dizlerine,
Çöküverdi kan ve kurşuna dizildi,
Şiir bile olsa ağızlarında ki,
Ağızlarında ki sözlerine binlerce can.

On üç on beş yaşlarındaki çocukların, elinde silah.
Sakın ha! oyuncak sanmayın.
Ne yapsın karşısında Amerika,
Kendini sanıyor, firavun gibi ilah...

Sokaklarda oynanan çocuk oyunları,
Biteli yıllar oldu bu topraklarda.
Misketler, topaçlar, çelik çomaklar,
Yere yuvarlandı, yerde ki gazellerde, yapraklarda...

Güneşin önünde bulut var zaten,
O yıllardır doğmuyor,
Bu yorgun ve çileli topraklara...

Ay’ı görmek istemeyecek artık,
Bundan sonra çocuklar; ne Irak’ta,
Ne Filistin’de, ne de Afganistan’da,
Ay yüzlü yavrularını kaybettiler zaten,
Hainlerin tanklarının paletleri altında...
Niye istesinler ki
Bütün toprakları işgal altında...

Hele diyecek,
Hele ülkemizdeki işgaller, vahşilikler,
Hainlikler son bulsun da,
Ay’ı, güneşi sonra düşünürüz,
İnsanlarımızın, çocuklarımızın ruhunda...