Sen Afrikalı çocuk,
Bu gün açsın biliyorum,
Ayakların sağlam basmıyor yere,
Sen den özür diliyorum.
Karnın doyduysa bir kuru pirinç lapasıyla,
Hayatın yine de pamuk ipiliği,
Nerede kodamanlar,nerede insanlık.
Hangi denizde boğuldun,
Hangi çiçeklerde soldun,
Barutun zaten bir atımlık...
Ne zaman güldü yüzün,onu sormayacağım.
Saklısın Karakıta’nın bir yerlerinde...

Oysa birazcık umut;
Görmek istediğim gözlerinizde...

Sen Asya’nın mazlum milletlerinin vatandaşı,
Adın Vietnam’lı,ya da Afgan’lı,
Belki Pakistan’lı,Azeri ya da İran’lı,
İyi dayanıyorsun,omuzunda bu kadar yüklerle,
Dertlere,sıkıntılara,çilelere...
Savaşlar hiç eksik olmuyor,
Nedense güzelim ülkelerinizden...
Bunu tersine çevirmek,
Bu yazgıya boyun eğmemek,
Belki de ellerinizde...
Benim tek isteğim sizden...

Birazcık umut;
Görmek istediğim gözlerinizde...

Bizler yıkılmadığımız zaman,
Dik durduğumuz zaman,
Kendilerini yiyip bitirecekler...
İncil’leri ile geldiler,
İnci’leri alıp gittiler...
Sular ters akacak belki daha sonra...
Araştırın,bulun kendiniz işleyin,
Neler neler var ellerinizde...
Benim tek isteğim sizden...

Azıcık umut;
Görmek istediğim gözlerinizde...

Sen Güneydoğu’mun garip vatandaşı,
Çoluğu,çocuğu, kadını,
Kimse ağzına almasada adını,
Unutsada zaman zaman seni devletin,
Okuyamasan da aydınlanamasanda,
Vekillerim seni,
Seçimden seçime hatırlasada,
Bunda birazcık suç bizlerinde...
Benim tek isteğim sizden...

Birazcık umut;
Görmek istediğim gözlerinizde...