0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1066
Okunma
Sabahın ilk ışıklarıyla uyanan bedenim,
Bir kez daha ruhumun sıcaklığıyla ısındı
Korkum beni terk etmişti, onu kaybetme korkusu,
İliklerime kadar işlemiş ken.
Bu sabah onun gülümseyen suratı,
Bu acı veren korkuyu çaldı benden
O bu kadar umutluyken
Benim acıya sığınmam kendi zayıflığım.
Bir de onu kendi acımla boğmaya çalışırken
Ne bekliyorum ki kendimden?
Güçlü olmayı mı?
Ben kendime değil ona haksızlık ediyorum.
Şimdiye kadar ki tüm gücünün
Kaynağı olan ruhunu ben zedeliyorum
Bir anda onun çektiği acıyla
Çiziyorum kafamdaki resmini
Bir siluet gibi silik.
Sami Arlan..
5.0
100% (1)
