Yorgun bir kuş gibiyim hayatın çıkmazında
gözlerinde bulutlar taşıyan yağmurlar gibiyim
bir tutam hüzün, bir avuç keder
ve çileli bir ömürden başka nem var

ömrüm ki, zemheride buzdağı
acıdan titreyen kar tanesi gibi ürkek ruhum
bedenim kış yorgunluğunu kuşanmış
güneş doğmuyor artık, yıldızlarda söndü
bir mevsim daha bırakıp gitti ardından gözlerimi …

ne zaman bir çift turna havalansa
ölesiye dağlarımı özlerim
bıraksam uykulara düşecek
kapanacak gözlerim
bir daha, bir daha hiç açılmayacak

bir dağ isterdim başımı yaslayacak
bir gök sarıp sarmalayacak
bir yıldız isterdim uzaklarda ışıyacak
benimkisi bir hayal işte
biliyorum ki, bunların hiç biri olmayacak

hazanlar düştü beklemelerime
yollarıma yarasalar üşüştü
dönüşü olmayan bir trende
menzili karanlık bir yolun yorgun yolcusuyum artık

dilsiz ve kimsesizlik nedir bilir misin?
çağlayanlar aktıkça içime acılar yakıyor ruhumu
gel görki, kime ne dersin, kim dinler beni
öylesine yorgun, öylesine kırgın ki bedenim,
taşıyamayacağım ağırlıklar yüklenmiş canevime

bir türkü düşer dilime akşam olunca
gözlerime iki damla gözyaşı
yarası kanayan acılardan seslenir sesim

üşürüm gurbet olurum, hasret olurum
donar bakışlarım, donar gözyaşlarım
öylesine efkarlıyımki, ölesiye
her sabah penceremden kovduğum hüznü
her akşam kapıdan selamla karşılarım

isterdimki, bir akşam kollarımı gerip çarmıha
yüreğimi alıp gitsinler sabahı uzak kentlere
tutup bir denize serpsinler gözyaşlarımı
yalnızca balıklar görsün,
yalnızca balıklar öpsün diye
yağmurlar yağsın serviler üstüne
rüzgarlar essin doruklardan
bir tutam kül olsun sevdam
dağılsın okyanuslara
kimseler bilmesin

bir yaprağın ürpertisine sarıp acımı
dikenli teller içinde
yangınlı çöller içinde
ölüm sessizliğinde kalayım




Nuri CAN