Boşuna sevmedim kendimi vermedim değer
Yok yere yitirmedim sağlığımı bu denli
Nedensiz yer etmedii yüreğimde hüzünler
Küçük yaşlarda başlar bu aşkın hikayesi

Gören gözlerle baktım gördüğüm her bir şeye
Attım çocuk kalbimin gizli her köşesine
Ne oyunlar cezp etti ne oyuncaklara beni
Çiçeklerin kuşların kapıldım neşesine

Ne ilk aşkı tanıdım ne akıttım gözyaşı
Düşlerimde yaşattım bir kadın kaymakamı
At sırtında dolaşıp gece gündüz yurdumu
Olmak istedim ben hep dertlilerin yoldaşı

On sekiz yaşındayken alındım göz altına
Ne tehditler ettiler omuzu yıldızlılar
Bakışlarımla sıktım kurşunları art arda
Daha da arşa çıktı cesaretim o anda

Yazdığım onca şeyde ettiğim nice sözde
Bulunmadı ters düşen birbirine bir cümle
Yaşadım acıları dervişin dergahında
Aşkın od olduğunu öğrendim otağında

Temmuz’un on beşinde varmıştım Lapseki’ye
İçime mi doğmuştu gidiyordum ölüme
Kurtuluş tarihinin tam üçüncü gününde
Denizin kenarında büyük çay bahçesinde

Demli çaylar ellerde manzara ömre bedel
Televizyon başına oturmuş on beş beden
Yüzlerde cahil gülüş dillerde sonsuz övgü
Nereye gittiğinin asla farkında değil

Tutamadım kendimi kalktım o an yerimden
Aklıma ne geldiyse döktüm ben de içimi
Dediler: Defol buradan. Pis faşist halk düşmanı
Linç ederdik biz seni olmasaydın sen kadın

Dedim: Gitme ileri kapat hemen ağzını
Sözüme devam ettim kesmedim hiç sesimi
Gözü dönmüş sapıklar sardılar etrafımı
Tuttular yaka paça fırlattılar dışarı

Kaldığım yedi günde gittim her gün oraya
Getirdiler önüme limonlu çaylarımı
Ne sokaklarda bir ses ne ellerde bayraklar
Sarmışlar her yanını güzel yurdum düşmanlar