Polis, Şâir, Fırat Yaldız’ın “BANA TAŞ ATMA “Şiirine cevap:

Çiçek atmak istiyorum ama onu koparamam
Hayâline çiçek attım
Camların pırıl-pırıl temiz kalsın
Hep alıştım üniformanla seni tanıdım
Her zaman yumuşak, ipeksi
Sen hep iyi hizmetler verdin; iyiyi kötüden ayırmadan
Elindeki silâh değil bir buket çiçek gördü gözlerim
Sazın ise; ninni söyler, karakolda uyuttuğun terkedilmiş bebelere
Elinde hiç görmedim cop’u
Yumuşak parmaklarınla;
Çiçek suladığını, şiir yazdığını, yol gösterdiğini gördüm hep
Dünden bilirim kardeşliğini
Çizdikçe yaklaştın dostlarına, gerçekte;
Saflık, sâdelik, barış hep var...
Ben, hiç kaybetmedim...
Her yerde huzur var
Sizler, benim gönüllülerim
Hayâllerin gelişsin, benden de katkı bu
Sana taş atmam, aklıma bile getiremem...
Çiçek atmak istiyorum ama, onu da koparamam...
Ben, dost bildim üniformanı, mâviliğini; enginlik...
Omuzundan yıldızlar yükselir, tıpkı bir Beşibirlik...
Kalbindeki “Yıldız”; en büyüğü, en parlak ve sıcak
İnandım… Bu yıldız benim için ancak parlak...
Göğsündeki defne dalı, Akçaabat’tır Vatanı,
Emniyet; o’nun gibi kokar, çelenklerin o hoş kokusuyla
Yok ki, olmadı ki; hiçbir zaman, aramızda “Duvar”
Bak, yazıyorum, şiirine karşılık, inan ki; dostluk var...
Elimde taş yok... olamaz... düşünemem bile...
Atmak istiyorum; bir buket, en güzelinden “Çiçek”
Koparmadan defne dalını, çiçekleri
Ellerim sevgi dolu... ben de uzattım bak ellerimi...
Ellerin, her zaman dolu bunu bil...
Beni dost bil... bu dostluk ebedîdir.

Kadir Yeter. TRABZON.