üzerimde sayısız nazar
ve kirpiklerime ağır gelen göz kapakları



yağmurun teslim aldığı bir hikayenin
ortasındayım
ruhum dilek ağacı
ellerim çilek tarlasında kaçak bir işçi
avuçlarıma değen toprak kokusuna direniyorum kendimce
dudaklarımda nefsin izi


sırtımda beslediğim onlarca kaçıştan biriydi
adımlarını topladığım
yolculuğumun dikiz aynasına yansıyansa
yalnızlığın topuk sesleri


dediler ki ?
İstanbul göç etti
silindi gecelerdeki o asılsız sûreti
dağlarını kar
karanlığını ışık terketti

dediler ki ?
direndi
ama kestiler nefesini
o an vuruldu dilime çaresizliğin mühürü



bir firârın gölgesini giyinmiş yasak bir limandı artık g e n ç l i ğ i m



parmağımın ucunda ateşlenmeye hazır bir kurşun
ve sessizliğin yankısı çınlatır kulakları
kimindi
kimin gözlerine isâbet etmişti gözlerim


r e s m e n
h a p s e d i l d i m . . . !


15/08/2016
eMİNeYZAMAN
15;15