Asırların yalnızlığını bir sen bitirirsin sandım.
Ruhuma sımsıkı sarılmak hissi geldiği o gün.
...
Elimdeydi resmin.
Sıcacıktı gözlerinin gülüşü.
...
Öptüm öptüm öptüm sonra hıçkıra hıçkıra ağladım.
...
Kırılan kalemim sesleniyordu bana.
Hadi yine yaz diye.
Oysa,
ne şiir ne de şaire kalmıştı,
virane sokaklarımda,
koşarken herşeyden habersiz.
Yalnız yaralı ve sessiz.
...
Tozlandı kaldı acı dolu satırlar,
zamanla tavan arasındaki kitaplığımda.
...
Ne baktım ne açıp okudum yazdıklarımı.
Hafızamdan silmedim sadece.
Onyedisinde yaşanan masum anılarımı.
...
Şimdi ömrün son baharı.
Ve,
İlk bahardan sonra geçen telâşe dolu yıllar.
Evime evlâdıma fedaydı yaşanan tüm zamanlar.
...
Hiç vaktim olmamış bir an kendime.
’Koca bir duvar gelen üstüme’
Dediğin o an’a kadar!
...
Öylede oldu bak.
Göz kırpmaya bile kalmadan,
yıkıldı un ufak oldu gönül şehrim.
...
Örülmüyor yeniden,
sağlam değilmiş duvarlar!
...
’Sen,
gözlerimde bir renk kulaklarımda bir ses,
ve içimde bir nefes olarak kalacaksın.’
Diyor Müzzeyen abla..
...
Sen!
Sende galiba.
...
T.C.Nigâr Güler.
06.08.2016