AMARA’NIN ŞAİRİ
Saçlarına düşmüş ak
Mutluluk ona çok uzak
Sevda mevsimi geçiyor kurak
Yağmur bekler Amara’nın şairi

Az konuşur sanki ağzı mühürlü
Mürekkep yalamış kültürlü
Güneş doğmaz ona bir türlü
Bir güneş bekler Amara’nın şairi

Birgün batmış sevdiği güneş
Ocağına düşmüş derin bir ateş
Hayat yolunda arıyor kendine eş
Kendi kendine yaşar Amara’nın şairi

Açık kapıdan arıyor ışık
Onun gibi çılgın bir aşık
Evlenince yıkar bulaşık
Espirilidir Amara’nın şairi

Kesilmiş sevgi kaynağı
Akmıyor gönül ırmağı
Bir isim söyler daim dudağı
Tesbih taşır Amara’nın şairi

Küçücük bir dünyası vardır
Her geçen gün gönlüne ziyandır
Onu sızlatan düştüğü nardır
Duygusaldır Amara’nın şairi

Kalbinde açmış bir gül
Ona Allahtan verilmiş ödül
Bir yuva kurmak ister gönül
Bir hayal taşır Amara’nın şairi

Çok sağlam eşi bulunmaz karakteri
En çok Mutluğu döktüğü alın teri
Yüreği olmuş bir yangın yeri
Bir gurur taşır Amara’nın şairi

Gözünüzden kaçmaz iyi niyeti
Doğuştan olan asaleti
Yeter size derin samimiyeti
Bir onur taşır Amara’nın şairi

Bilinmez nedir deli tarafı
Kurnazın içinde olmaz mı safı
Melek mi? Şeytan mı? İşin tuhafı
Yaşam içinde ölüm taşır AMARA’NIN ŞAİRİ