O an...
Derin bir sükunet vardı
İnsanlar geçmiş zamanlardaydı
Ortada sessiz ve kefene bürünmüş biri yatıyordu
Herkes ona bakarak sanki bir şeylerin suallerini aralıyordu
Yatan, çaresiz kalan, sararıp solan, çenesi bağlanan, kefene sarılan susuyordu
Dünyalaşmış canlar hiçbir sınır ve edep tanımadan pervasızca hala dünyayı konuşuyordu
Rekabete susamış tellallar gibi gözleri karararak etrafa salyalar akıtıyordu, hiç kimse ses çıkartmıyordu
Göçüp gidenden kalan ne varsa, nizah ve çekişme onlar için haktı, öleni düşünen ise mezarı açan çalışanlardı

Ben...
Her şeye kızamam
Yapılan hatalara maksatlı davranamam
Müsamaha ve iyi niyeti bir anda kaldırıp atamam
Benimde yanlış ve kusurlarım olacağını asla unutamam
Severim, sevmeye gayret ederim, insan olarak muhterem addederim
Ve fakat samimiyet ve sadakati, ilim ve irfanı, edep ve nezaketi tanımayana fırsat veremem


Mustafa Cilasun