Küçük küçük kuştular

Gelecek için uçtular

Bir kafese kondular



Üşüdüler, canları yandı ağladılar

Geride bıraktıklarının hasreti vurdu

Birbirlerine sokuldular

Acıktılar lokmalarını,

Üzüldüler acılarını paylaştılar



Geçmeyecek sandıkları dört kocaman yıl

Koyun koyuna uyudular

En gizli duygulara, en zor anlara tanık

Akan gözyaşlarına mendil oldular



Bir gün açılıverdi kilitler

Gelecek gelmişti…

Havalandılar

An içinde savruldular

Hiç dönemeyecekler,

Uçmayı unutanlar,

Yitip gidenler oldu



Koca kadınlar oldular bir anda

Yaşam adına çırpındılar

Kendi gök kubbelerinde

Zaman zaman özlem sızlattı kalplerini



Ve o koca kadınlar yirmi altı yıl sonra

Bir sabah kavuştular

İlk bakış, ilk gülümseme ile

Yok oldu koca kadınlar

Bir anda döndü o küçük kuşlar



Zaman akmamıştı adeta

Kaldıkları yerden

Sevinçle, neşeyle kanat çırptılar

Hüzünlendiler

Kanatlar mendil oldu

Gerçeklik uzaklaştı

Cıvıltılar kapladı yeryüzünü



Onlar küçük kuştular

Aynı anda kanatlanıp uçtular...



( yatılı okul arkadaşlarıyla 26 Yıl sonra kavuşmanın ardından ) (fotograf Havva Ulusoy)