Çocukluk günleri ne çabuk geçti
Büyüdük yaşlandık yıl oldu ablam
Anamız atamız makbere göçtü
Acısı ağıdı zul oldu ablam

Bir evde yaşayan tam altı baştık
Zor günler yaşadık hepsini aştık
Nesiller değişti dünyaya şaştık
Yüce dağlar ele yol oldu ablam

Ormanlar başkaydı denizler başka
Atatürk denince gelirdik aşka
O günler geçmese kalsaydı keşke
Başımız kahırdan kel oldu ablam

Çilekeş yaşadın almadan verdin
Varını yoğunu bizlere serdin
Sakladın bilmedik gizlendi derdin
Yenimiz içinde kol oldu ablam

Depremde yıkıldı baba ocağı
Orada sıcaktı ana kucağı
Dik durdun onardın köşe bucağı
Sermayen savruldu yel oldu ablam

Ne güzel gençliktik hatırla dünü
Türk genci diyeydi dünyada ünü
Bal saydık acıyı bilmedik kini
Ateşler söndürdük kül oldu ablam

Gülmeye çalıştın kaçsa da tadın
Sağlığın bozuldu dert değil dedin
İlaçlar yetmedi iğneler yedin
Kardeşin gurbette del oldu ablam

Umuda yolculuk bitmedi daha
Çölleri aşmadan görülmez vaha
Görecek günler var yazdım bak aha
Kul Fikret yoluna sal oldu ablam

Mehmet Fikret ÜNALAN