Bulutlar benimle yine.
Hazan yağıyor gökten ah üzerime.
Umut diye beklemiştim oysa.
Yeter;
’’TEK’’,
YARADANIM SESİMİ DUYSA.
Anlatılmaz ki şiir olmak!
Her anda ruh vermek gibi kelimelere.
Ruhunun feryadıyla.
Haykırmak yüreğinden tek kurşunla,
vurulmuşcasına,
Sokulmak sonsuzluğun kuytusuna.
Git!
Git hadi çaresizlik!
Ölüm!
Sende sus!
Sahi,
sonbahar;
sen ne zaman geldin?
Sağanaklarım bana.
Ağıtları susmayan yüreğimin?
Islanmış her şey!
Bitirmiş mi kurutmuşmu canımı?
Savurmuş hazan yelleriyle,
dört bir tarafa bütün küllerimi?
Şiirlerim çığlıkta!
titriyor tüm hücrelerim yağmurda!
Neydi,
’’Şiir olmak’’
Sen ve ben artık yoksak?
’’Biz’’
nerede şimdi?
Sayfalar dolusu kader!
Keder!
Kalemimin ucundan akan kan damlalarında.
Yazıyorum yine,
kaç gündür uykusuzum.
Sonsuzum ol demiştim ya sana?
Şiir oldun bak?
Yorgunluğunu biz aldık.
Mutlulukla,
’’Sonsuzluğu’’
sana bıraktık.
-----
T.C.Nigâr Güler.
06.06.2016