Hayatta yaşadığın her olay, bir sınavdır,
Muaf olunmaz, geçmek gerek sınavı umut.
Her sınavda bir ipucu vardır,
Onu bulup dersini almalısını umut.

Baş kaldırdım dünyaya, artık huzur gerek.
Fizanda da olsa gül tohumum,
Onu bulup bu kalbe ekerek.
Mutluluğu yaşamam gerek.

Sardı bu gönlü sevgi sarmaşığıyla,
Gülü bulmak arzusuyla yandı kalp.
Onca zaman geçti, onu bulmak amacıyla,
Bu zaman zarfında çektiğim onca ızdırap.

Fakat yakınlarda biyerlerde hissediyorum onu umut,
Ama orda da çözülmeyi bekleyen bir denklem var.
Al payını ve yaşanan geçmişi unut,
Çünkü kalbim için vakit dar.

Elimden düşmeyen bir kalem var, elim düştü,
Ne çok sıkıntı varmış, hepsi başıma kar üşüştü.
İçime öfke değil bencillik yer etti tam,
Ve yerinde hiç eksik olmayan bir gam.

Sevgiye muhtaç büyüdüm, birazcık üşüyorum,
Şefkat görmedim etkisi nasıldır bilmiyorum.
Zor geçen bir çocukluk var onu biliyorum,
Ve bunu geleceğime yansıtmak istemiyorum.

Yokluk içinde büyüdüm, bolluğun değerini biliyorum,
Ama bolluğu görmedim onu nasıl seçiyorum.
Bak umut! Nasıl istersen öyle yazıyorum,
Bir zamanlar bende umutluyum ve mutlu olmak istiyordum.

Buğulu penceremde hayallerim vardı,
Ahşap bir kafesin içinde, hepsi hiçliğe daldı.
Hayaller kurduğum bir hayalet vardı,
O da içimdeki ateşe dayanamayıp yandı.

Hiç kimsenin sözü tam doğru değildir,
Yalan bu, öyle bir zamanda gelirki.
Sevgin olur, bir ölüm hudutu,
Ve gözlerinde oluşur, yağmur bulutu.

Kalbimi çok yaraladım ben,
Çocukken hastalık ve ergenlikte hüzün.
Bu böyledir umut, bu tür şeyler sıkıntı,
Ve bunlardan dolayı gülmez yüzün.

Beni sevmeyin sevdikçe yaşıyorum,
Geçen her gün bu sevgiyi aşıyorum.
Zamanında çok şey istedim ve de oldu,
Demek ki sevilmemek istedim, kalbim sevgiyle doldu.

Lise sondu bir kız vardı,
Sevgimi uyandırıp, kalbimi eline aldı.
Boğarcasına sıktı, haykırışını duydum,
Ve orada öldü kalp yerine hüzün koydum.

Bak umut! Senden, bende çok vardı,
Onların ayakta tutan, eski bir yardı.
Şimdi üstünü kapatan siyah kardı,
Hepsi yok oldu, elimde bir tek sen kaldın.