ben çocuk o çocuk
sadece bir dakika önce tanış olduk
ben konuşuyorum bitiremeden o başlıyor
o bitiremeden ben başlıyorum yeniden
ben şiirleri kelimeleri döktüm masaya
o çizgilerini, hepsini bir bir saydı
çizdiklerini çizemediklerini
ben de bir bir saydım
yazdıklarımı yazamadıklarımı

sayısal dedim sevmem dedi
ben sevdiririm dedim
şiir dedim
ben bilmem dedi
ben öğretirim dedim
hemen öğrettim ahmed arifi
bir cemre gibi düştü şiir içine

iyi çizmen için sayısala ihtiyacın var
iyi görmen için aşka
baktım ki o âşık ben âşık
baktım ki ben deli o deli
o çocuk ben çocuk

yaşını sordum on üç dedi
dedim yok
sen girince içeri on dokuzdun
inananamadı
sahi mi dedi
evet dedim
sen büyümüşün
ama içindeki çocuk hiç büyümesin
senin içinde bir yeryüzü var
ne çok keşfedeceksin
bir ceylan gibi, ırmaklardan sekeceksin

önce sevmeyi öğreneceksin çizgilerinde
sonra ihaneti keşfedeceksin
bazen kuş olmaya kalkacaksın
çok uzaklara kanat çırparken bulacaksın kendini
sonra yorulunca, bir adaya konacaksın
bakacaksın gökyüzüme, binlerce güneş göreceksin

bahar gelince kırlarda ki papatya olmayı öğreneceksin
yağmurdan sonraki toprak kokusu olmaya özeneceksin
ya bir de arıları görsen, hemen kraliçe oluvereceksin çocuk sen
sen çocuk, ben çocuk değildi hayat
çocuklar da bir gün çocuk olur bu bahçede
kış boran görme sen ömründe
ama onları da çiz sen gönlünce

bir bahçe ki bu bahçe, sen ne olmak istersen
onu çizeceksin, habire çizeceksin habire
o yüzden ne kadar büyüsen de
hiç büyüme çocuk, sen hep kal bu bahçede
nasılsa bir cemre düştü bugün, gökyüzüne