İçimdeki hasret büyüdükçe öfkem kabarıyor,
Volkan gibi patlayıp yakmaktan,
yıkmaktan korkuyorum,etrafımda ne varsa.
Bir daha diyorum sevmeyecegim,
Bir daha diyorum üzmeyecegim kalbimi,
Sussuşlarım duvarlara vuruyor hırsımı,
Bakışlarım yollara dağıtıyor öfkemi,
Yandıkça içim, yanıyor ellerim,
Dokunamıyorum o sevimli çocuga,
Ardından bir daha diyorum,
Bir daha yürümeyecegim,
sonu görünmeyen yollarda
Bir daha atmayacagım kendimi,
Etrafı dumanlı boşluklara,
Kırılan ben zannedenler, bilmezler kırdıklarımı,
Göremezler etrafımdaki yıkıntıları,
Tek tek uzaklaşırım yılların dostluklarından,
Tek tek tek’e düşerim ,
kaybedecek hiç birşeyim kalmaz,
Öfkem diner belki ama yıkıntıları kalır ardında,
Durgunlaşırım, öyle durgunlaşırım ki,
Zaman donar , Dünya dönmez, su akmaz olur.
böyle bir boşlukta silmeye çalışırım herşeyi,
tekrar tekrar, acıta acıta,
Pusarım bir köşeye,Susarım unuturum.