sevdiklerimi kaybetmişim..
anılarımı yitirmişim..
fotoğrafları yırtıp atmışım..
hayattan umudu kesmişim..
ha yaşamışım ha ölmüşüm..
ben bu hayatta çok yorulmuşum..
uzaklarda ..çok uzaklarda mutluluk
kalbimde yanan ,
sönmek bilmeyen bu ateşin
tam da ortasındayım..
ne zaman bitecek bu çile bilmem..
ne yaşamak,ne de hayat,
umurumda değil...
dayanılmaz oldu ,
sanki işkence bu hayat...
nefes alamaz oldum,

yeter ....
bıktım artık yalancı bu hayatı yaşamaktan
yalancı düşlerden,
yalan sözlerden...
ıssız odalarda duvarlar olmuş arkadaşım..
en büyük pişmanlığım olmuş,keşkelerim...
o kadar çok ki,acılarım..
sanki hiç yaşamamış gibi..
silmişler sanki izlerimi...

bu hayatta,
bulduklarımla,umduklarım çok farklı...
sonuç olarak hayatım hüsranla dolu..
nasıl yaşarım bilmem ki..
sevgisiz,amaçsız,nedensiz..
bir bilinmezin tam dibindeyim..
tıbbi olarak debresifim debresif...
kalbim yeni ufuklara yelken açar mı bilmem ki..
umutsuz bir vaka benimkisi..
ölümü bekler gibi..
gelip geçiyor hayatın kendisi...
sadece zaman geçsin yeter ki,
sadece zaman geçsin yeter ki...
sanki ölümü bekler gibi...

gönül beyan
emekli öğretmen