Sığınıp bilmezliğin masumiyetine
Sevinçler büyütmek vardı


Oysa;
Ne aşırı dozda vurdum duymazlık
Ne de bencileyin aymazlık
Hiçbir şey iyi gelmiyor
Cancağızım...

Can eğrisi bu kalıba döksen düzelmez!

Binlerce yıl geçsede
Adem’den buyan bir arpa boyu
Anca...

Tüm gayreti
Nefreti semirtmek olan,
Suratında primitif bir sırtışla
Karanlık bir gün daha bitiyor...

Nefesinde ölüm kokusu
Avuçlarında arınmaz kan bulaşığı
Ağzında diyemedikleriyle...
Nefsinde yiyemediklerinin eyvahı var
Gecenin rengine bırakıyor kendini...

Ar bilmez
Saray soytarıları teker misali
Dönmekten yorgun...

Gel gör ki;

Üçüncü şahıs acılarına
Yer yok vicdanda
Kulaklar fazlaca aşina
Otantik ana ağıtlarına
Çocukların büyüyemediği
Baharlar geçiyor...

Bu olup bitene
Belli ki O tümden sağır

Cancağızım...


Sözbir
nisan sonu insan soyu...

2016 nisandan kalan.