Bir sevgi masalının, kahramanıdır ezgi,
Tayfun’la paylaşıyor, bir ömrün sahnesini.
Yüreklerde kıvılcım, gözlerinde o sevgi,
Duyup haz alıyorlar, kalplerin nidasını,
Yaşamayan ne bilsin, gönül macerasını.

Bir okul macerası, tanıştırdı onları,
Bazen pürneşeydiler, bazen yandı canları,
Ortak yanları çoktu, kaynıyordu kanları,
Gönüllere yazdılar, bir yuva hevesini,
Afakına kazdılar.bu aşkın simgesini.

Kader ağını örmüş, bulmuştu hak yerini,
Kelimeler titriyordu, görünce bir birini,
Tamamlıyordu gözler, birleşen ellerini,
Delice yaşadılar, bu aşkın sevdasını,
Dağlar aksediyordu, mutluluğun sesini.

Bir hasret ırmağından geçtiler adım adım,
Ayrılık şerbetinden, içtiler yudum, yudum,
Hüznün en alasını, tattılar gıdım gıdım,
Ateşten gömlek giyip, gördüler nicesini,
Sabrederek aştılar, kabuslar furyasını.

Vatan borcu bitince ,yüzler yeniden güldü,
Pejmürde gönüllere, o anda sevinç doldu,
Sözler kesildi bile sıra düğüne geldi,
Elvan güller süsledi, bu gönül bahçesini,
El ele yaşadılar, bir cennet hülyasını.

Mutlu sonla bitiyor, bu sevdanın masalı,
Bir yuva kuruyorlar, çılgın iki sevdalı,
Bol muhabbet katınca , gür olur sevgi dalı,
Hiçbir rüzgar kesmesin, onların sedasını,
Yaşamayan ne bilsin, aşkın macerasını.

Cevdet Altay….28.04.2016