Gönül evim,
çiçek bahçesiydi benim.
Çok uzaklardan duyulurdu o mis gibi kokuları.
Esen en tatlı rüzgârlarla..
...
Ve,
bir gün elinde bir tar’a
Biçmeye geldin hepsini.
Sökmeye..
Kırmaya geldin bütün dallarımı sen!
Yok etmeyemi niyetliydin o güzel renklerimi!
Soldurmayamı?
Öldürmeyemi?
...
Şimdi,
hiç eser kalmadı işte.
Hazandan sonra,
karla kaplandım.
Yok oldu ,
O çiçekli bahçem.
...
Sen yaptın işini,
git artık.
...
Çöl rüzgârlarıyla savrulacak küllerim nasılsa.
Hicran yağmurlarıyla sulanacak,
bu gönül evim.
Ne ben sana ait,
ne sen bana sahip.
Bu kaçıncı yanışı mısralarımın?
...
Boğul göz yaşlarımda.
Sen ağla şimdi.
Uğraşacak biri kalmadı sana.
yüreğim
bitti.
...
Sildim her şeyini.
Verdim al yüreğini,
bende kalmasın.
...
Sahip ol ne olur,
senin yaktığın gibi yakan olmasın.
...
T.C.Nigâr Güler.
28.04.2016.