YORGUNUM EVLAT

Yüzüm gülse bile içim yanıyor
Görenler beni mutlu mesut sanıyor
Bilmezler yaram içerde’dir kanıyor
Hayat beni yordu yorgunum evlat

Hangi dala el attıysam kırıldı
Deli gönlüm dert çekmekten yoruldu
Coşkun ırmak idi şimdi duruldu
Hayat beni yordu yorgunum evlat

Her gün dertlerime bir dert ekliyor
Nefesim tükendi kalbim tekliyor
Kabir kollarını açmış beni bekliyor
Hayat beni yordu yorgunum evlat

Bilirim çektiklerim imtihandır bana
Her halimde şükür ederim Yaradan’a
Kalıcı değiliz misafiriz biz bu han’a
Hayat beni yordu yorgunum evlat

Bu kadar yükü artık çekemiyor beden
Kaderimiz böyleymiş ne gelir elden
Bu dünya bir handır dönmüyor giden
Hayat beni yordu yorgunum evlat

Yıllardır hep umutla bekleyip durdum
Gurbet eller oldu benim vatanım yurdum
Hasreti’yim böyle yaşamaktan yoruldum
Hayat beni yordu yorgunum evlat

Hasreti (Filat YAZICI) 26/04/2016 09:15