Hiç iyi değilim aşkım!
Bunu söylemem ben çokca..
Ama yzıyorum işte...
Dile gelmeyen..
Kaleme geliyor bazen.
Yok bazen değil de?
Çoğunlukla.

Yanımda olsan..
Hiç iyi olmasam bile!
İyiyim,derim sana.
Alışkanlık işte.
Hem zaten..
Sen yanımda olsan?
Ben hep iyi olurdum ki!

Aksi olamazdı muhakkak.
Bence öyle...
Her neyse.
Hem zaten..
Hiç iyi değilim diyorsam sana!
Nedeni bil ki!
Sen öldün.

Sen ölmeden ölmeyi tercih edenlerden idin?
Ama öldü deikleri zaman değil!
Sen bende yeni öldün.
Ölmemiştin.
Nedense seni düşünürken..
Yine analığım geliyor aklıma!
Sen ve üvey annem,neden?


Kimbilir neden!
Üvey annem.
Obeni üç yaşımda bebekken
Kapaklı sepetin içine koyupta..
Sepetin sapına ip bağlayıp ta..
Kuyulara sallamasını,sulara daldırmasını.
Of o bir zalimdi.

Çok zalimdi.
Babamı da kahretti.
Ve öte aleme tez gitti babam.
Ya sonra...
Ne melanetler..
Ne melanet insanlar gördüm.
Ama sanılmasın ki kördüm

Mümkün mertebe iyiliklerden yanaydım.
Hep de öyle oldum.
Lakin çokca,kötülerden pay aldım.
Kader işte.
Olsun.
Oldu zaten...
Her şey mazide kaldı.


Ama acıydı hayatım aslında..
Çok acıydı.
Yine de ben.
Aynı ben olmaktan.
Ölesiye mutluyum.
Çok hastayım.
Çok da umutluyum.

Umutlarla yaşadım
Gerçekten,ilk şiirimin adı gibi.
’Umutlarımın Yolcusuyum’ben.
Aynı babam gibi düşünüyorum.
Hislerimiz aynı imiş.
Tabii babamın kızıyım ben.
Aynen onun gibi...

İyi kötü bütün insanları...
Bütün canlı cansız her şeyi...
Seviyorum.
Seveceğim.
Değişemez bu duygularım...
Yaşadıkca hayatta...
Ölesiye.

31.03.2008.İzmir.
Müfide Decdeli.