Emek veren ,kıymet bilen ben iken;
Uzaktan uzağa,bakandan bıktım!
Ona gardaş,buna bacı,diyerken;
Yere bakıp,yürek,yakandan bıktım!

Halı oldum,üzerimden geçtiler
Zehirledi,şerbetimden içtiler
Ben dururken,nankörleri seçtiler
Kibir için gönül,yıkandan bıktım!

Ne nankörmüş insan,yeni anladım
Yoruldu saf kalbim,dersimi aldım
Dost diyene,can diyene aldandım
Kenardan ortaya,çıkandan bıktım!

Ne diyeyim sana,ey kahpe felek?
Hep elendim sen de ,pas geçti elek
Ha bugün ha yarın,belki diyerek
Sabrettikçe,lafı sokandan bıktım!

Bıktım ki;ne bıktım,vefasızlardan
Hiç nasip almamış,edepten ardan
Nicesin çıkardım,zor günden dardan
Binbir surat,maske ,takandan bıktım!

Zor günlerde,dar günlerde,ben vardım
Aman dileyene ,hemen koşardım
Gözden uzak,gönüllerde ,sarardım
Unutup burnunu,bükenden bıktım!

Ozan Karapece