Bazen diyorum ki kendime,
Her insanın bir kaybedişi,
Bir düşüşü vardır elbet,
İçinden, aklından bir türlü uğurlayamadığı.

Zaman zaman düşünüyorum
Her şeyi,
Kendimce hayatı sorguluyorum
Aslına bakarsan,
İnsan kendini tanımadan nasıl yaşar ki?

Gitmek istiyorum uzaklara
Belki de en son durağa,
Kendimi bulmak için belki de,
Ama cesaretim az diyorum kendimce,

Ya kayıp giderse avuçlarımdan
Zaman diye düşünmeden
Zamansız olsun, aniden
Son durakta beklemek istiyorum
Saatlerce belki de aylarca...

Bazense düşünüyorum
Ama düşündükçe içinden çıkamıyorum
O yüzden düşünemiyorum
Bilmiyorum belki de
Kararsızlıklarım sınırda,
Ben ise;
Rotamı bulmaya çalışıyorum...

Zorluklar nehri taşırsa da;
Benim sabrım sınırda,
Sabırsızlar gibi değilim ama,
Sabreden derviş kadar da
Çok değil mi bana...

Sabrediyorum derviş kadar ama,
Bir derviş ya da ermiş
Değilim sonuçta,
Sadece nasibim kadar yüklenir omzuma,
Taşan her nehir miktarınca...

Özlüyorum, yanıyorum
Desem kime ne?
Onlar mı benimle aynı kaderde,
Saçmalama diyorum onlara ne?
Ama içimdeki yangını söndürmek için
Kendimce,
Böyle bir masalda,
Yaşamak istemedikten sonra
Belki de,

Masallar masallarda kalır,
Gerçekler başyazar demek
Daha doğru dercesine....