Sahilde bir çocuk gördüm,
hatırladığım an, içim çekilir;
gariplerim dilim tutulur;
baktım gözüne, yanıyor yüreğim;
öyle ağlamaklı, öyle tükenmiş ki
insan olanın ruhu tutuşur!.

Küfür gelir dilime, savaşı icat edene,
gelmişine geçmişine,şimdiye!
Çocuk bir baktı ki yüzüme;
yüreğim dara çekildi;
kanım damladı yüreğime!.

Hey tanrım, neden insafın yok;
dünyaya gönderdiğin sevdiklerine!
sanki bir sırdı çocuk!
dünya yüklenmişti üzerine;
oturduğu yerden bir doğruldu..
derman yoktu dizlerinde!

Henüz, on üç on dördünde;
kıvırcık saçları, esmerdi teni!
kahrından bükülmüş beli,
keder vardı gözlerinde!.

Mabet yürekliydi, ermişti sanki;
Vaktinden önce yaşlanmış!
Çaresizdi, burkulmuştu yüreği!
Tanrım; bu nasıl acı,nasıl unutulur o bakış;
Anlatmak imkansız, yaşadım ondaki acıyı!
Çaresizliği, tükenmişliği!

Yok olası savaşlar, açgözlü insanlar.
Daha ne kadar acıya dayanacak çocuklar.
Vicdansız zorbalar, son olsun savaşlar.
Boynu bükük kalmasın, o güzel çocuklar.!!

Şiirimin öyküsü.
Akşam olmaktaydı deniz kıyısında parkta yürüyordum;bunu sıkça yapıyorum.
Savaştan kaçan insanlar her taraftalar,konuşmalarını anlamıyorum,yüzleri ifadesiz;bezende gülerek eğleniyorlardı. O gün karşılaştığım çocuk farklıydı, kimseye benzemiyordu,elbisesi bahtından karaydı, eski kirli yırtık döküktü.! Aslında çöplerden ekmeğini kazanan onlarca çocuk görüyorum gün boyu,hiç birine o çocuğun verdiği acıyı hissetmedim. 3 tane çocuk sadece beni derinden yaraladı , değişik zamanlarda ve yerlerde karşıma çıktılar. Ne vardı bunlarda anlamak zor, yaşadıklarını bilmiyordum ama yüreklerindeki acı benim de acım oldu! Nasıl bir ruhları vardı, beni içlerine çekecek kadar ne vardı bunlarda. Son çocuk unutulmazdı.
Onu bir daha göre bilir miyim kim bilir, gözlerim her yerde arıyor,o akşam kalbime akan acıya dayanamadım ve yanından hızla uzaklaştım, konuşsam derdini sorsam dilini anlasam bir faydam olur muydu bilemiyorum,onun için sadece dua etmekten başka yapabileceğim ne var bilmiyorum! 2016-04-10