’’Bahtına ağlayan Azeri kızı
Sen Karabağ dersin, ben karayazı
Boşlukta çırpınır Türk’ün avazı
Sanma ki dertlerin azı bizdedir
Sizdeki yaranın özü bizdedir.’’


Merhum Abdurrahim Karakoç



Yıllardır senden ırak senden ayrı galanda
ne acılar çekildi bilen var mı gardaşlar
günler geceler tuzak
uzak olma vatan bizden hiç uzak...


Karabağ vatan diye Karabağ toprak diye
yüreklere elemler ekildi
ağladı analar bacılar ağladı dağlar daşlar
kalmadı omuz üstünde başlar...


Çok bekledi Karabağ’lım Karabağ’ım
şehitlerin gazilerin yüzüsuyu hürmetine
Hocalı bizi bekler, Hankendi, Laçin
Karabağ bizi, gerçek sahibini bekler
hem de coşkuyla aşk ile
bizi bekler
vatanın her karışı
haydi gösterin bakalım
bu vatan sevgisinin nefes nefese yarışı...


Hasret türküleri yaktık
nice İsmailler, Ayşeler, Hasanlar ile beraber
ve Karabağ’ım
güneşin doğuşunun zamanı gibi
düşmanı boğuşunun zaman gibi
artık zamanı geldi zaferin
beraber gülmenin ağlamanın
topraklarında bahçelerinde
cadde ve sokaklarında düzeni sağlamanın
bize gülümsüyor oradan Karabağ
özledim sizi diyor Laçin
Hankendi Hocalı geri almazsak bizlere ardır
özledim hem de çok özledim, neredesiniz yıllardır...


Dön bize artık makûs talih
dönün bize insanlarım, ovam, ormanım, dağım
seni çok özledik dön bize Karabağ’ım...


Karabağ’a Mektup şiirinden