o bekâ sahibinin hediyesi değilmiydi,
yaşamak insanoğluna
canından can verdiği cananına
nefes alıp vermeye başlayınca bir dilek tuttu insan
en güzelini istedi dünyada her ne varsa,
ama çetin bir harpti hayat,inkâr edilemeyecek bir hâkikat
felek,ne çıkaracaktı karşısına kim nerede bilecek
bazen,sırtından vuracaklardı,ummadık taş misali
bazen,haksızlık yapıp,kıracaklardı kalbini
bazen de,köhne bir harabeye çevireceklerdi hayatını,
malum,savaştı bu öldürmek mübahtı umutları...
lakin,yılmak yoktu yolun sonuna kadar
ilk nefesini üflerken böyle tembihlemişti yüce yaradan
çünkü,zafer kazanmakta vardı hayatta bütün herşeye rağmen
küllerinden doğmak lafı yoksa ne işe yarar
böylece devam etti insaoğlunun hikâyesi
bazen,nefsine yenildi,bazen kazandı zaferi
topraktan gelmişti,toprağa gidecekti
işte,o güne kadar bu böyle devam etti
boğuşup duruken hayatın gailesiyle
unuttuğu bir şey vardı en mühümi belkide
ne yenilgisi kalacaktı akıllarda bir gün ne de büyük zaferleri
bunu hiç hesaba katmadı,o telaşla maalesef
oysa önemli olan,gri bir akşam üstü ağıtlarla uğurlanırken sonsuzluğa
güzel bir anıt bırakabilmek değilmiydi yarınlara.....



emine rezzan sipahi