Aslında iki temel soruyla başlar çocukların sorunları
Hayatta
Anneni mi çok seviyorsun yoksa babanı mı?
Böylece sevgide başlatılır ayrımcılık daha ilk adımda
İki insanın katkılarıyla gelmiştir çocuklar
Dünyaya oysa

Biraz daha serpilir gelişirler bu arada
Ne olmak istiyorsun?
Sorusu çakılır kalır akıllarına bu kez de
Hepsinin vardır bu soruya bir cevabı elbette
Neler neler sayarlar o masum sevimli çocuk halleriyle
Bir çoğu hayata geçirilmez yazık ki ileride
Çocukluk hayallerinin menevişli süsü olarak kalır akıllarında
Biteviye
Çocukturlar sonuçta işte
‘Mutlu Olmak’ demek gelmez akıllarına bu nedenle

Mutluluk…
Her ne kadar göreceli bir kavram olsa da
Her insanın vardır mutluluk anları ömründe elbette
Aslolan ‘anı’ yaşamak değildir bence
O anlara sahip çıkmak kıymetini bilmek
Ömür boyu sürdürebilmektir sadakatle bilgelikle
Mahirce...

İnsanoğlu işte…
Sahip olduğu her şeyin ilelebet süreceğini sanır ne kadar
Akıllı olsa da
Ne yaşlanacağını düşünür ne yeteneklerinin elden gideceğini
Ne kibrinin ve bencilliğinin esiri olacağını getirir aklına…

Bir yudum sevgiye bir tatlı söze
Yüzüne bakan bir çift
Aşina göze
Ve
Ruhunu var eden aşkın tek bir nefesine
Avuç açarken bulur kendini
Nedamet giysisiyle köşe başında öylece…