Bir türkü geliyor yakınlardan bir yerlerden kulağıma gönlüme..
’O yar benim kime ne’Ben melanet hırkasını kendim giydim eynime’
’Ar/ı namus hırkasını taşa çaldım,kime ne ne?diye....................

Anılar yine ta uzaklardan kah heyulalar gibicesine üşüşüyorlar
zihnime...
Kah mutluluk değirmenlerinde düvenlerini döndürüp duruyorlar
içimde.
Boş ver ya!hiç önemli degil,ne sevinç ne keder,ne yazar,boşver!
çok sevildim ben de.

Bir de şarkı geliverir böylece dilime’Yıllar sonra rastladım,çocukluk
sevgilime’O aşina bakışlar,ruhumu deldi yine!’
Oy anam oy,ne de güzel bir şarkıdır bu,Türk Sanat Musikisi sarar
çile daniskalı gül pembe ruhumu

Neyi demeye çalışıyordum anladım ki demiyeceğim.
Neyse bu çorba da zaten çok soğumuş içmeyeceğim.
Ya!anladım ki ben bir sevmişim bir daha sevmeyeceğim
Tektir değil tekbir gerek canıma,huy bu işte, ömrümce seveni
sevileni silemeyeceğim.

29.03.2008.İzmir.
Müfide Decdeli.